Przed rokiem 1914 we wsi nie było szkoły. Młodzież chcąc się uczyć, uczęszczała do szkoły w Gorczynie. Uczono się tam wyłącznie w języku rosyjskim. Lekcje trwały cały dzień. Pierwsza szkoła w Łopatkach powstała tuż po pierwszej wojnie światowej u Leopolda Madalińskiego. Mieściła się w małej izbie i nie była wyposażona w żaden sprzęt szkolny. Uczył wówczas Jan Chąciński. W 1920 roku przybyła do wsi młoda nauczycielka Stefania Jędrysiak, która uczyła do momentu wybuchu drugiej wojny światowej. Pai Jędrysiak uczyła u Michała Wągrowskiego, potem u Ludwika, a wreszcie u Michalskiego. W każdym z tych domów nauka odbywała się na dwie lub trzy zmiany w prymitywnych warunkach. Nauczycielka chcąc ułatwić sobie pracę i polepszyć jej warunki, powoływała radę szkolną, do której należeli najbogatsi gospodarze. Młodzież garnęła się do nauki, mimo iż szkoła oprócz jednej mapy nie posiadała pomocy naukowych. Dopiero na krótko przed wybuchem drugiej wojny światowej przybyło nieco tych pomocy.

          Wieś miała charakter obronny. W środku stała należąca do dworu karczma, a obok kuźnia i jedyna we wsi studnia. Czerpała z niej wodę cała wieś. W karczmie odbywały się wszystkie wesela. Domów przybywało. Początkowo gospodarze odrabiali pańszczyznę 3 dni w tygodniu. Mimo tego majątek należący do rodziny Pruskich ubożał. Przed pierwszą wojną światową sporo ziemi sprzedano zamożniejszym chłopom. W latach 40. z olbrzymiego majątku pozostało tylko 90 ha ziemi, a i tej z roku ubywało. Natomiast przed drugą wojną światową powstawało zaledwie 15 ha ziemi. Do dzisiejszego dnia uprawia ją potomek dawnych właścicieli. Do pierwszej wojny światowej wieś była całkowicie zależna od dworu. W następnych latach jej mieszkańcy szukali pracy w Łasku, okolicznych dworach, młynach lub leśniczówkach. Nieurodzajna ziemia, niewielkie gospodarstwa, niska kultura rolna oraz wielodzietne rodziny – wszystko to sprawiło, że warunki życia były bardzo ciężkie. W okresie międzywojennym wieś liczyła około 50 domów , a pod koniec lat 60 – 86 domów mieszkalnych, a w nich 128 rodzin. Wszyscy gospodarze małorolni pracowali zarobkowo w okolicznych miastach.

          Nauczyciel był wielkim autorytetem we wsi. Dzieci witały i obsypywały go kwiatami każdego dnia przed rozpoczęciem lekcji. Po zajęciach same sprzątały izbę lekcyjną. Edukacja kończyła się na klasie czwartej. W 1928 roku przybyła druga nauczycielka Janina Czołnowska. Jednak po dwóch latach przeniosła się do szkoły w Sięganowie. Jej miejsce zajęła sistra – Eugenia Czołnowska, która przed wybuchem drugiej wojny światowej zmarła na gruźlicę. Edukacja kończyła się wówczas na klasie piątej. Ci, którzy chcieli ukończyć siódmą klasę, uczęszczali do szkoły w Łasku. Bogatsi gospodarze zorganizowali zebranie, na którym postanowili wybudować budynek przeznaczony na szkołę. W 1932 roku powstał murowany jednoizbowy budynek z szatnią. Uczono się w nim do momentu wybuchu drugiej wojny światowej, a także w pierwszych latach po wyzwoleniu.

          W 1945 roku zgłosiła się do szkoły młodzież, która była w wieku obowiązku szkolnego. Stara szkoła nie mogła pomieścić wszystkich dzieci. Początkowo wynajęto drugą izbę lekcyjną na wsi, a następnie starsze klasy ulokowano w pałacu dworskim należącym do rodziny Pruskich. W 1957 roku wieś otrzymała nową szkołę. W budynku znajdowało się 5 izb lekcyjnych oraz mieszkanie dla kierownika szkoły. Plac przed szkołą ze wspólnych składek zakupiła wieś. W starej szkole mieściła się świetlica Związku Młodzieży Polskiej.